Koen Geens Député fédéral

Wat is Poetin in Oekraïne precies van plan? Weten de Westerse inlichtingendiensten daar alles over? Wellicht niet alles, maar toch veel. Wij kunnen dus niet anders dan vertrouwen hebben in deze diensten, en ervan uitgaan dat de bevolking van Oekraïne en de Europese bevolking in het algemeen door een oordeelkundige reactie zullen worden beschermd. Met zo weinig mogelijk bloedvergieten, maar toch krachtdadig, en met gunstig resultaat.

Wie steevast angst heeft om te vroeg gelijk te hebben, zal zijn gram veelal later ook niet halen, want dan is het dikwijls al te laat. Kijk maar naar de verplichte vaccinatie in de zorg, of naar de verplichte vaccinatie tout court.

Vorige zaterdag las ik van Elchardus dat lange termijndenken overroepen wordt (in De Morgen, 15 januari, pagina 23). Minstens electoraal is dit een waarheid als een koe. Wat belangrijk is, is zelden dringend. Dat is nu eenmaal eigen aan de lange termijn. Wat onbelangrijk is, is vaak hoogdringend. Dat is nu eenmaal eigen aan de korte termijn. Wie op lange termijn succesvol wil zijn in de politiek, moet op beide termijnen kunnen inzetten.

Het recent vonnis waarin een man ( gediplomeerd als arts) wordt veroordeeld tot een gevangenisstraf omdat hij in een voordracht voor een Gents studentenpubliek gore en veel meer dan gore dingen vertelde over bepaalde vrouwen en over de vrouwen als groep, deed heel wat stof opwaaien. Het vonnis is lezenswaard, en uiteraard vatbaar voor hoger beroep. De strafste uitlating die de man mijns inziens deed, gold een advies dat hij gaf over hoe een meisje uit de klas van zijn zoon moest ‘aangepakt’ worden door de jongens, ik sprak erover op de Zevende Dag. Ik bespaar u de rest van de details, want het was niet de enige ‘meer dan gore’ uitlating, integendeel, het is slechts degene die mij meest van al schoffeerde omdat ze adolescenten betrof.

Terwijl ik stond te staren naar de gebroken menhir uit het neoliticum in het Bretoense Locmariaquer (foto), mijmerde ik over de betekenis van 31 december: het is het feest van het verleden, zoals Kerstmis het feest van de toekomst is. Kerstmis is het feest van het kind, Oudjaar het feest van de volwassene. Dat veel ouderen zich straks rond middernacht gedragen als kinderen, tot verbazing van hun kinderen, bewijst precies dat ze volwassen zijn, anders zouden ze niet – voor even – opnieuw zo uitgelaten als een kind willen zijn. En dat doet goed, ik kan het u bevestigen.

Ik heb het grootste respect voor de expert, de journalist en de politicus. Alle drie hebben zij in beginsel de waarheid voor ogen. Evenzeer zijn zij allemaal gewonnen voor vooruitgang op lange termijn. Maar de waarheid vind je niet elke dag. Soms bestaat ze zelfs niet, of nog niet. Ook wie de waarheid met grote ijver zoekt, kan af en toe niet aan de neiging weerstaan zijn naam in de belangstelling te houden, al heeft hij of zij nog geen verhelderend antwoord.

Het is niet gemakkelijk om dezer dagen aan politiek te doen. De verwarring lijkt erg groot, en hoe meer we in het donker fluiten, hoe luider we roepen. Tot zelfs de luidste roeper stil wordt, en in eigen boezem kijkt. Mijn tussenkomst in de Bijzondere COVID commissie »

België heeft een imagoprobleem. Recent nog werden in De Standaard bijdragen gepubliceerd die erg gelaten waren. Jäger noemde op zaterdag 13 november België een erg succesvolle ‘failed state’; Reynebeau sprak op 16 november van een verdampende staat, en een implosie van haar centrum. Het land houdt zich straks 200 jaar staande, en beide auteurs geven het land in al hun ironie serieuze overlevingskansen. Maar de manier waarop ze dat doen kan slechts diegenen troosten die overleven gemakkelijker vinden dan leven. Dat kan zelfs nog juist zijn, het is in elk geval weinig glorieus.

‘Reset’ heet het rijkelijk gestoffeerde boek van Mark Elchardus (Ertsberg, 2021, 606pp.). De socioloog legt uit hoe belangrijk het behoren tot een gemeenschap is voor het welzijn van de mens. Elchardus wil aantonen hoezeer het gemeenschapsdenken verwaarloosd is geworden door het neo-liberalisme dat in de periode 1989-2007 hoogtij vierde. Dat de globalisering ons is overkomen, lijdt geen twijfel. China en het Oostblok openden zich onverwacht en gelijktijdig. Daardoor brak een ongekende periode van nieuwe welvaart aan, dat was het makkelijk deel (hoewel). Maar ook van individualisme, en daar waren we niet op voorbereid.

1971. Op school: de veroveringstocht van onze contreien door Caesar (‘De bello Gallico’). Op de radio: Ierland, het Midden Oosten of Vietnam. Terreurdreigingen alom trouwens: Baader Meinhof in Duitsland, de Rode Brigades in Italië, de Palestijnse vliegtuigkapers.

Het toneel dat onze klimaatministers opvoeren is een beetje pijnlijk, en dat is een understatement. Wie in Glasgow zou zijn geïnteresseerd aan hun onderlinge verdeeldheid? België heeft in de wereld een heel bescheiden rol te spelen. Er was een tijd dat ons land niettemin een sterke internationale reputatie had, en als bemiddelaar en tussenpersoon geweldige diensten presteerde voor de internationale gemeenschap: het Internationaal Monetair Fonds, de NAVO, de EEG, de EGKS, de EU, steeds lagen Belgen zoals Gutt, Spaak, Martens en Dehaene mee aan de oorsprong.

Er zitten kilo’s keien in onze schoenen en onze magen zijn gevuld met bakstenen. Zo lijkt het wel als je het toneel van de mondiale, Europese, Belgische en Vlaamse politiek aanschouwt. Die loden schoenen en volle magen verlammen ons. Het is zoals 90 minuten voetbal waarbij ‘het leer’ niet uit de middencirkel raakt.