Koen Geens Député fédéral

Hebt u ooit in Napels met de auto gereden? Ik wel, veertig jaar geleden, ik weet niet hoe het er vandaag aan toegaat. Ik reed ook in Oslo en Stockholm. Wie vreedzaam en voorzichtig rondreed in Napels, en niet voortdurend toeterde, kwam geen meter verder, en was een gevaar voor zichzelf en de anderen. In Stockholm of Oslo zie je weinig agressief gedrag in het verkeer, en een schuinsmarcheerder wordt onmiddellijk sociaal gepenaliseerd.

Sedert altijd loopt Belgïë zijn begrotingsdeficit achterna. Voor iemand die sedert 1973 volgt, verandert er weinig. We doen aan deficit spending. Dat wil zeggen: we maken elk jaar een begroting in on-evenwicht. We doen dat om het onevenwicht in de sociale zekerheid (de pensioenen, de gezondheidszorg…) op te vangen, of om eerst de kosten van de crisis te betalen en dan de groei te kunnen aanmoedigen, of in het allerbeste geval, enkel om de rentelasten van het verleden te kunnen delgen en de investeringen van de toekomst te kunnen doen.

Is there something rotten in the State of Denmark? Het is de vraag die opwelt als men deze dagen de tweets van sommige partijvoorzitters en ministers van de federale regering leest. Men valt elkaar wederzijds aan met een vinnigheid die op zijn minst verrassend is. De voorzitter van de grootste partij in de regering, de partij van de premier en meer nog die van zijn zusterpartij laten zich op Twitter in scherpte niet onbetuigd.

Als oud worden een opgave is, dan kan je er toch een gave van maken. Dat tonen sommige van mijn lang gepensioneerde leermeesters en hun partners: zij zijn zeer mooi ouder geworden. U raadt het, zoveel jaren later zijn zij mijn vrienden geworden. Ze hebben vrede met zichzelf en met de ander, en het is heerlijk in hun gezelschap te vertoeven. Dat mocht ik de voorbije weken tijdens drie ontroerende post corona ontmoetingen eindelijk opnieuw ondervinden.

Mijn grootmoeder waarschuwde mij al in 1970 voor het 'gele gevaar'. Het rode boekje herinnert u zich: “de vrede komt uit de loop van een geweer”. In China is een klein decennium geleden een leider opgestaan met trekjes die sterk doen denken aan de voormalige Grote Roerganger. Die leider staat aan het hoofd van een volk van 1,5 miljard mensen die zich vooralsnog laten disciplineren, en hij vermengt het toppunt van autocratie met een imperialistisch exportkapitalisme. Terwijl hij ons volle containers met goedkoop lekkers aanlevert, neemt hij Hong Kong in, bedreigt hij Taiwan en heerst hij over Eurazië. Hij zegt lak te hebben aan de mensenrechten, en zit aan tafel met Rusland, India en Turkije alsof het bondgenoten zijn. In de Afrikaanse wouden spreekt men beter Chinees dan Engels of Frans.

In mijn retorica viel Saigon, en moesten de laatste VS-militairen en burgers vluchten uit Vietnam. Enkele jaren later, in mijn laatste jaar universiteit (1979-‘80) vielen de Russen Afghanistan binnen.

Het leek bij momenten bijna zondig om achter het stuur te kruipen en ons als vanouds te hervinden in het mooiste wat ons continent te bieden heeft. Maar zou iemand een covid-bewuste Amerikaan lastig vallen omdat hij, home sick, toch maar Road 66 neemt, en bijna de tranen in de ogen krijgt als hij voor de zoveelste keer de Grand Canyon in de verte vermoedt?

Wat is het verschil tussen vroeger en nu? Het is nu. Neen, het is niet vroeger. Het is nu, omdat alles tegenwoordig nù moet. Wij hebben geen idee meer van wat precies een lange termijn is.

Onlangs veroorzaakten Bezos en Branson ophef door, weliswaar op eigen kosten, elk op hun beurt en met veel heisa, een kort ruimtetripje te maken.

De moderne mens heeft door de revolutie van wetenschap en techniek zelf een belangrijke evolutie gekend. Het stelt hem voor ongekende uitdagingen, waarover elk voor zich en wij allemaal samen moeten nadenken:

Als onophoudelijke neergutsende regen het waterpeil ongekend doet stijgen, worden we herinnerd aan ons nefast klimaatgedrag. Het menselijk en materieel leed in sommige streken van ons land, van Duitsland en van Nederland zijn niet met woorden te vatten. Alle getroffenen verdienen onze warme en oprechte solidariteit en hulp. Ons meeleven kan niet groot genoeg zijn.

In 1979 werden de eerste rechtstreekse verkiezingen voor een Europees Parlement gehouden. Van professor Jan De Meyer kreeg ik als studentje in oktober 1977 de weinig benijdenswaardige opdracht om het nog niet bestaande Europees verkiezingssysteem in Italië te gaan bestuderen. Want elk van de toen negen EU-landen mocht binnen zekere grenzen zijn eigen kiessysteem bepalen.