Koen Geens Député fédéral

Pinksteren stel ik me altijd voor als de plotse uitbraak uit een stevig huis waarin een kleine groep van mensen zich opsloten, omdat het buiten zwaar stormt of sneeuwt, of omdat er oproer is ontstaan in de omgeving, en de kogels en projectielen in het rond vliegen. Binnen zijn de mensen een beetje bang en ontdaan. Ze luisteren aandachtig naar wat er buiten omgaat, en nemen de geluiden waar met een verschillende intensiteit. Omdat ze niet zien wat ze horen, is de interpretatie moeilijk. De verbeelding van de één is sterker dan de fantasie van de ander. Maar hoe dan ook is binnen blijven de boodschap, daarover zijn allen het eens. Een enkeling die het tegendeel zou willen bepleiten, ziet dat hij geen kans maakt. Hij hoeft daarvoor maar in de kordaat-bange ogen van één ander te kijken.

Wanneer sta je aan de juiste kant van de geschiedenis? Cassandra – de mythologische figuur die crisissen voorspelt maar niet wordt geloofd – komt meestal te vroeg. Maar het is inmiddels toch al vijftig jaar geleden, in 1972, dat de Israëlische atleten in München werden vermoord door de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie. The games had to go on.

Rerum Novarum blijft ons altijd opnieuw verplichten te vernieuwen.

Noord-Ierland en Jeruzalem zijn beide een kruitvat. Onder vorm van stenen, projectielen, molotov cocktails en met raketten gooien mensen vervlogen dromen over vreedzaam samenleven naar elkaars hoofd.

De risico’s gluren om elke hoek. De Engelse premier liet op aandringen van zijn nieuwe partner zijn privé-ambtswoning herinrichten. Hoewel het niet gaat over heel veel geld, is de vraag: waar haalde hij het geld voor dat luxebehang? Want in Engeland wordt die kost boven een bepaald bedrag niet gedragen door de Staat. En Johnson zelf heeft heel veel geld nodig om te leven, dus uit zijn spaarpot kan het niet zijn gekomen. Zowat elke Britse krant heeft zijn rekening gemaakt.

Vandaag worden de stemmen geteld in een filiaal van Amazon, het meest succesvolle internetbedrijf in de wereld: gaan de werknemers zich aansluiten bij de vakbond van hun sector of niet?

Wat opvalt in de verslaggeving na het bulletin van het Overlegcomité, is dat de beelden van de slidings en de tackles eindeloos worden herhaald, meer nog, de meeste aandacht krijgen. Of die Minister nu niet te ver is gegaan in zijn communicatie, en of die partijvoorzitter niet in de pas zou moeten lopen, en welke gevolgen dat voor zijn toekomst of die van de regering zou kunnen hebben. Dat zijn ongetwijfeld interessante gespreksonderwerpen, maar ze interesseren enkel de supporters aan de voetbaltoog.

Toen ik daarstraks een lichte ontroering hoorde bij onze doorwinterde Midden-Oosten kenner Rudi Vranckx, begreep ik hoezeer al wie hoopt op vrede in Irak en de brede omstreken de komst van Paus Franciscus toejuicht.

Er is een debat gaande over de vraag of we mogen zeuren. Er was iemand die zei dat we teveel zeurden over alles wat verband hield met corona, en meteen ontstond de vraag of degene die dat gesuggereerd had, het wel bij het rechte eind had. En of zeuren geen mensenrecht is.

Er wordt dezer dagen veel gespeculeerd over de herverkaveling van het politiek landschap. In dit bericht doe ik alleen enkele vaststellingen. Het is een observatie, geen pleidooi. Iedereen weet trouwens dat ik mijn partij de moeder van alle andere vind.

"Ons land is een vogel die leert vliegen en het leger heeft onze vleugels gebroken", zei een wijze student met gevoel voor poëzie over de situatie in zijn land Myanmar, het voormalige Birma. Studenten zijn soms meer belezen dan hun leiders, en vertonen vaak meer empathie. Dikwijls is bij die studenten ook veel liefde voor hun land te vinden, ook al zien ze als geen ander de tekortkomingen van hun natie. De besten onder hen zijn ook nog licht activistisch en gebruiken de moderne middelen om die situatie aan te kaarten, soms met gevaar voor lijf en leden.

Deze week kwam CD&V als partij tweemaal in de belangstelling. Een keertje met een artikel over ‘Stuurboord’ (DS van 25 januari), een nieuwe denkgroep rond een aantal burgemeesters, en een keertje met een artikel ‘Aan boord’ (DS van 29 januari) dat een kritisch antwoord wilde bieden aan Stuurboord. Het is niet ongebruikelijk dat binnen een partij een bepaalde stroming zich als zodanig kenbaar maakt, en dat er tegenkanting komt van een andere stroming. Als aanzet tot media-polarisatie, krijgen zo’n berichten in elk geval meer aandacht dan een roerende eensgezindheid zou krijgen. Als Tigris en Eufraat maar samenvloeien.