Koen Geens Federaal volksvertegenwoordiger

Er is een debat gaande over de vraag of we mogen zeuren. Er was iemand die zei dat we teveel zeurden over alles wat verband hield met corona, en meteen ontstond de vraag of degene die dat gesuggereerd had, het wel bij het rechte eind had. En of zeuren geen mensenrecht is.

Er wordt dezer dagen veel gespeculeerd over de herverkaveling van het politiek landschap. In dit bericht doe ik alleen enkele vaststellingen. Het is een observatie, geen pleidooi. Iedereen weet trouwens dat ik mijn partij de moeder van alle andere vind.

"Ons land is een vogel die leert vliegen en het leger heeft onze vleugels gebroken", zei een wijze student met gevoel voor poëzie over de situatie in zijn land Myanmar, het voormalige Birma. Studenten zijn soms meer belezen dan hun leiders, en vertonen vaak meer empathie. Dikwijls is bij die studenten ook veel liefde voor hun land te vinden, ook al zien ze als geen ander de tekortkomingen van hun natie. De besten onder hen zijn ook nog licht activistisch en gebruiken de moderne middelen om die situatie aan te kaarten, soms met gevaar voor lijf en leden.

Deze week kwam CD&V als partij tweemaal in de belangstelling. Een keertje met een artikel over ‘Stuurboord’ (DS van 25 januari), een nieuwe denkgroep rond een aantal burgemeesters, en een keertje met een artikel ‘Aan boord’ (DS van 29 januari) dat een kritisch antwoord wilde bieden aan Stuurboord. Het is niet ongebruikelijk dat binnen een partij een bepaalde stroming zich als zodanig kenbaar maakt, en dat er tegenkanting komt van een andere stroming. Als aanzet tot media-polarisatie, krijgen zo’n berichten in elk geval meer aandacht dan een roerende eensgezindheid zou krijgen. Als Tigris en Eufraat maar samenvloeien.

Grote politieke leiders horen speechen, of hun toespraken lezen, heeft altijd iets bijzonders. Sommigen schrijven hun verhaal helemaal zelf, en blijven er tot op het laatste moment aan werken. Anderen krijgen een voorgekauwde toespraak die ze inoefenen. Nog anderen doen iets tussen de twee.

In de Verenigde Staten werd de doodstraf door het Supreme Court verboden in 1972. Zij werd er opnieuw toegelaten in 1976. 29 staten voerden de doodstraf opnieuw in, en vandaag wachten 2.600 mensen in de USA op de (mogelijke) uitvoering. Dat wachten in grote onzekerheid over ‘of en wanneer’ is een heel zware straf op zich. In Texas alleen werden er sedert 1976 meer dan 500 personen geëxecuteerd.

Als de historische appreciatie mensen net recht laat wedervaren, heeft Thomas Cromwell het niet goed gedaan, want hij komt helemaal niet voor in de Engelse lijst van de 100 grootste Britten, die werd opgemaakt in 2003 – met Churchill uiteraard op 1. Toch heb ik voor de jaarwende het grote driedelig boek van Hilary Mantel over Thomas Cromwell uitgelezen. Het is sedert 'In de naam van de roos’ van Umberto Eco geleden dat ik zo geboeid werd door een dikke roman.

Een kleine maand geleden, op 27 juli, deed ik in de Ochtend een poging om de gemoederen te bedaren rond ‘de’ juiste coronamaatregelen. De mondmaskerverplichting en de bubbel hadden achtereenvolgens voor controverse gezorgd. Ik pleitte voor een verzoening van vrijheid en discipline die nog minstens een jaar zou duren, zonder gedoe. Vrijheid, gezondheid en veiligheid zijn goede vrienden, in een gezamenlijke dosis die aan de omstandigheden moet worden aangepast.

Toen ik vrijdag mijn laatste les insprak, overviel mij een groot gevoel van weemoed, ongeveer even groot als toen ik tijdens mijn eerste kandidatuur in 1975 voor het eerst 'Rosanne' van Wim De Craene hoorde. Ik dacht aan Colin Firth die de stotterende George VI (vader van de huidige Koningin) moest spelen in 'The King’s Speech' (film uit 2010). We zijn 1939. In een klein kamertje met een levensgrote micro, enkel vergezeld door zijn logopedist Lionel Logue, staat de Koning. Op de radio zal hij Duitsland in 1939 de oorlog verklaren, zonder één keer te haperen, want Hitler moet onder de indruk zijn. George VI deed het uitstekend, buiten wacht hem een overweldigend en verdiend applaus na maandenlang intense spraaktraining.

De geschiedenis toont aan dat wanneer de economische, politieke, budgettaire of financiële crisis het ergst toesloeg, er toch een staatshervorming aankwam. Dat was ook zo met het eerste kabinet Dehaene uit 1992 toen de eerste minister in 1993 met de institutioneel meest ingrijpende staatshervorming ooit kwam. Er is uiteraard geen aantoonbaar oorzakelijk verband. Toch gaat het éne, namelijk budgettaire sanering en sociaal-economische vooruitgang, niet zonder het andere, namelijk een efficiënte staatsinrichting. Of het nu België of de Europese Unie is, een staat-achtige structuur is nooit definitief voltooid, evenmin als een ondernemingsstructuur of een verenigingsstructuur. Wil die structuur niet verdorren, dan moet ze zich telkens opnieuw heruitvinden om levenskrachtig te blijven.

Vierenveertig procent van de Belgen voelt zich niet vertegenwoordigd door een politieke partij. Dit percentage van de bevraagden vindt dus dat geen enkele partij of politicus zijn belangen goed behartigt. Dat berichtte De Morgen vorige week.

Het is bijna vijfenzeventig jaar geleden dat het beruchte Auschwitz door Sovjetsoldaten werd bevrijd. Bij de ontdekking verspreidde zich een schokgolf over de wereld.Terecht was de ontzetting zeer groot.