Op 1 september had ik alle gelegenheid om de koelte van een weemoedige septembermorgen te voelen. 's Morgens vroeg de partij me om aan een school in Zemst het fietsen naar school te steunen. Ik amuseerde me kostelijk met de kinderen, maar een fietsenexpert ben ik niet dadelijk. De Standaard Avond bracht een hilarische reportage daarover. Wie ze ziet, zal merken dat ik snel over mijn weemoed geraakte. Al het gedoe over een kibbelende regering en falende Rode Duivels was heel ver weg, toen de kleine Maya aan wie ik vroeg of ze 's morgens choco of confituur had gegeten, me antwoordde dat het 'américain' was geweest. Om beter te kunnen fietsen natuurlijk. Ze moest lachen toen ik haar band liet leeglopen, in plaats van hem op te pompen. Gelukkige stopte een barmhartige Samaritaan, met een aan heel kleine bandjes aangepaste pomp. Hij deed alsof hij mijn onhandigheid niet opmerkte, en loofde mijn goed werk op Justitie. Wie het goed wil doen, ook al doe hij het het niet perfect, 'will never walk alone'. Meteen vond ik de veerkracht om de donderpreek die de Eerste Voorzitters van 's lands Hoven en Rechtbanken uitspraken, over me heen te laten gaan.
Lees De week van Geens »
Een politicus die met vakantie gaat is het aan zijn stand verplicht te lezen over de 'failed state'. Het is een moeilijk te hanteren begrip. Een staat faalt immers of ze faalt niet. Zoals een onderneming. Die is failliet of niet. Is ze 'failing', dan is ze nog altijd niet 'failed', want ze bestaat nog en wordt nog steeds 'geleid'. Experten kunnen misschien wel zeggen waarom de éne staat het beter doet dan de andere, en dat heeft uiteraard meer dan zijn belang voor de burgers die erin leven. Maar die experten beoefenen absoluut geen exacte wetenschap, en elk geval is anders. Wie lang leeft, heeft niet noodzakelijk gezond of goed geleefd, en wie vroeg sterft, heeft niet noodzakelijk ongezond of slecht geleefd. Zo is het ook met staten. De doodsoorzaken hebben lang niet altijd te maken met de factoren die bepalen of een staat het goed of minder goed doet. Als de geschiedenis iets leert over de dood van staten, dan is het wel dat het quasi onvoorspelbaar is wanneer een staat zal sterven.
Lees hier mijn blogbericht »
Toen achtereenvolgens premier Macmillan en premier Wilson zich in de jaren '60 de tanden stuk beten op het feitelijk veto van De Gaulle tegen de Britse toetreding tot de EU, konden zij niet voorzien dat hun land daarop zou moeten wachten tot 1973, na de dood van de generaal, evenmin als zij zouden aangenomen hebben dat hun eigen volk er in 2016 al opnieuw de brui aan zou geven. Ook had niemand in 1985 verwacht dat de Berlijnse Muur en het Ijzeren Gordijn tussen Oost-en West-Europa zouden worden gesloopt voor het einde van het millennium, laat staan het decennium, en nog minder dat kort nadien ook het hele Sovjetstaat zou imploderen. De toekomst van de EU voorspellen tegen 2050 is dus geen sinecure. Maar geloof en vooral geografie verzetten bergen.
Lees hier mijn blogbericht »
Graag sluit ik me aan bij de mooie wijze waarop premier Michel namens de regering de heldenmoed onderstreepte van de agentes dit weekend in Charleroi. Ook langs deze publieke weg wens ik hen een voorspoedig herstel.
Lees hier mijn blogbericht »
Het is ongebruikelijk dat een Minister van Justitie midden in de zomer in zijn pen kruipt om zijn antiterreurbeleid toe te lichten. De gebeurtenissen van de laatste maanden en de generieke verwijzing naar 'een' Patriot Act de voorbije dagen laten mij geen andere keuze. Ik zou pleidooien voor een verdere verstrenging van de bestaande en de nog op stapel staande wetgeving, kunnen beantwoorden zoals de Franse Minister van Justitie vorige week in Le Monde deed, onder een al even generieke verwijzing naar het risico op 'een' Guantanamoïsation.
Lees hier mijn blogbericht »
Zaterdag legde de Regering haar tussentijds rapport voor aan de bevolking. Het mocht er zijn. Zelf was ik blij dat mijn vijf Potpourri's zo ver gevorderd zijn (drie in werking, één in het Parlement, één bij de Raad van State), en dat ik ook veel ander werk uit de voeten kreeg. Sedert de laatste nieuwsbrief ziet de wereld er heel anders uit. Nadat vorig weekend een man in Nice met een vrachtwagen meer dan 80 doden had gemaakt, vielen in Duitsland en in Kaboel verschillende zware incidenten en aanslagen te betreuren. Sommige van die aanslagen zijn rechtstreeks het werk van Daesh, andere zijn minstens geïnspireerd door hetzelfde gedachtengoed, nog andere zijn wellicht incidenten uitgelokt door gefrustreerden. Van aanslagen op Joodse doelwitten (Joods museum en Charlie Hebdo) ging het naar zelfmoordaanslagen op massadoelwitten (Parijs en Brussel). Uiteindelijk komen we tot individuele gewelddaden met helemaal niet-conventionele wapens.
Lees hier De week van Geens »
In De Afspraak op Vrijdag ging ik in debat over de Brexit en de toekomst van Europa/Groot-Brittannië. Of ik bang ben voor een opstoot van nationalisme, vraagt men me soms: toen Wales uit de bol ging na de overwinning van IJsland tegen Engeland, bekroop me toch een vreemd gevoel. Evenzeer toen ik bepaalde Oost-Europeanen zag reageren op de Brexit. Voor mij doet het er weinig toe of Schotland dan wel het Verenigd Koninkrijk deel uitmaakt van de Europese Unie. Ik heb begrip voor de soevereiniteitswil van volkeren die in de geschiedenis nu eens verenigd dan weer gescheiden zijn. Noord-Ierland is een delicatere kwestie. De Goede Vrijdag-akkoorden van 1998 worden gewaarborgd door de Europese Unie, en een 'harde' grens tussen Ierland (Dublin) en Noord-Ierland (Belfast) is dus ondenkbaar. Qui vivra, verra. In elk geval heeft België van het Verenigd Koninkrijk geen lessen in efficiënt staatsbestuur te krijgen: zij hebben net als wij veel parlementen en bevoegdheidsverdelingen waar niemand wat begrijpt. Ze hebben zelfs vier 'nationale' voetbalteams. Maar waar ik wel duidelijk over wil zijn, is dat nationalisme niets oplost, en ik er geen enkel heil van verwacht. Moesten we van 28 naar 40 lidstaten gaan, zonder gebiedsuitbreiding, de wereld zou er alvast niet makkelijker op worden.
Lees hier de week van Geens »
De Brexit was onverwacht en toch weer niet. Ook andere landen namen in het verleden al grote risico's met referenda over Europa, om het UK zelf, maar ook Frankrijk en Nederland niet te noemen. Waar kiest men voor, waar kiest men tegen? En wie gaat kiezen? Ik houd niet van referenda. De politici worden gekozen en nemen hun verantwoordelijkheid, en worden daarop afgerekend. Directe democratie werkt zelden. Kloof met de burger? Zonder twijfel, maar een goed politicus gaat elke week meerdere keren op het verhoog overal in zijn land om uit te leggen en te verklaren, en te luisteren. En hij luistert naar de angst van de bevolking voor de toekomst: dat het morgen slechter zal zijn dan vandaag. En hij zet zich maximaal in voor die toekomst, door te hervormen waar nodig, in overleg, deskundig en geduldig, zodat morgen opnieuw beter wordt, zoals het altijd is geweest. Vooruitgang hou je niet tegen, maar leid je in banen.
Lees hier de week van Geens »
Een regenachtige koude week was het. Ze begon niet zo goed, met een nederlaag in het voetbal. En ze eindigde dubbel, eerst opnieuw met verhoogde terreurdreiging, en dan met een 3-0 overwinning tegen de Ieren. Tussenin was er -in mijn domein- de goedkeuring van het Pro Deo-ontwerp in de Kamercommissie Justitie. Ondertussen is goed weer beloofd voor het weekend, en zeker voor zondag. Tijd om ook in moeilijke tijden samen het glas te heffen, en samen feest te vieren in Grimbergen.
Lees hier de week van Geens »
Het veiligheidsbeleid voor de komende 4 jaar werd voor het eerst opnieuw vastgelegd in de Kadernota Integrale Veiligheid. Een sterk staaltje overleg met duidelijke visie. Ik herhaalde ook mijn visie om de vlucht vooruit te nemen met justitie omdat magistraten actie voerden uit onvrede met de hervormingen en het beleid binnen justitie. Het moderniseren van justitie is geen eenvoudige opdracht , maar toch blijf ik me inzetten met een duidelijk doel voor ogen.
Lees hier de week van Geens »
De afgelopen week was er eentje rond voetbal: in debat gaan met Jan Mulder in Van Gils & Gasten en gisterenavond nog met het zien van de (nipte) Belgische overwinning op Noorwegen. Ook andere van mijn bezigheden waren “zoals voetbal”, namelijk met regels van sportiviteit, handigheid en geduld te werk gaan. Maar ook de ontmoeting van verschillende mensen kleurde mijn week: met de Marokkaanse oud-verbindingsmagistratie op FOD Justitie, mevrouw Seqqi, met de CD&V-senioren uit het Genkse, met notarissen en kandidaat- en stagiairs gerechtsdeurwaarders.
Lees hier de week van Geens »
De marathononderhandelingen met de vakbonden vorige week woensdag zijn vandaag uitgemond in de ondertekening van een akkoord met vier van de zes vakbonden. Ik hoop dan ook dat de overige Franstalige socialistische en christelijke bonden later nog zullen toetreden.
Lees hier de week van Geens » 
