Koen Geens Federaal volksvertegenwoordiger

Weinig dagen zijn voor een Minister van Justitie zo delicaat als degene waarop een rechterlijke beslissing verkeerd valt in de publieke opinie. Hij wordt in het parlement ter verantwoording geroepen, zonder verantwoordelijk te zijn. Hij wordt om commentaar gevraagd, zonder veel commentaar te kunnen geven. Want elke zweem van druk of inmenging zal hem streng ten kwade worden geduid. Het is een kunst die je met vallen en opstaan leert. Ze hoort bij het vak.

The Economist blijft wellicht hét buitenlandse voorbeeld van een goed weekblad. Geen buitenlands dagblad steekt er zo bovenuit, al heb ik ook een boontje voor de New York Times. Dat net 'die grote twee' tegen de Brexit en tegen Trump waren, kan niet verbazen. Dat beide bladen desondanks het kamp verloren evenmin. De meeste Brexit- en Trumpaanhangers lezen de Economist of de NYT niet, en willen dat ook niet doen, want het is voor hen zoveel als 'de vijand'. En hoe zou je willen dat The Economist en NYT de nederlaag hadden zien aankomen, nu ook de Brexit-verdedigers of Trump zelf geenszins voorbereid bleken op een overwinning?

Tijdens mijn schooljaren waren er dagelijks twee belangrijke radiomomenten. Er was dan devote stilte bij ons thuis. 's Ochtend het binnenlands, 's middags het buitenlands persoverzicht. Sommige Belgische editorialisten waren zelf politicus, zoals Grootjans en Van Eynde. Anderen hadden hun hoofdfunctie als parlementair ambtenaar, zoals Ruys en De Witte, nog anderen waren gewoon beroepsjournalist maar even goed politiek te plaatsen, zoals Emiel Van Cauwelaert, en Van Brabant.

De vier grootouders waaraan ik elk jaar mijn nieuwjaarsbrief voorlas, overleefden de twee wereldoorlogen. Ze zouden nu gemiddeld 120 jaar oud geweest zijn. Hoewel sterk geworden in relativeren, vonden ze niettemin dat elke generatie recht had op haar eigen problemen.

Het was voor mij een prachtige week. Vorige week kon ik u al spreken van de uitvoerige nota van stand van zaken van de hercodificatie: de Sprong naar het Recht voor Morgen. Dan was er nog het Magazine dat de voorbije week in uw brievenbus terecht kwam. Ik vond het nuttig om aan diegenen die ik vertegenwoordig, de Vlaams-Brabanders, na twee jaar uit te leggen wat ik al gedaan had, en wat ik nog ga doen. En ik zal dat volgende jaar opnieuw doen, als we verder gezet zijn met de hercodificatie. Men verdenkt mij ervan al aan de verkiezingen te denken. Zoals men aan een student zou verwijten om nu en dan aan de examens te denken. Dat is uiteraard niet verboden, maar het is niet mijn eerste drijfveer bij het uitgeven van het Magazine. Ik vind het normaal om aan mijn opdrachtgevers te laten weten hoe ik aan politiek doe, waarom, en met welke doelstellingen. En wat ik van die doelstellingen al gerealiseerd heb. Lees het Geens Magazine »

Tijdens een diner, dat woensdagavond werd aangeboden door vice EU-voorzitter Frans Timmermans aan een colloquium van mensenrechtenspecialisten, mocht ik één van de grote politieke denkers van het ogenblik kort inleiden, Michael Ignatieff. Hij is een leidend historicus aan alle werelduniversiteiten, maar was ook een geëngageerd -weinig succesvol- Canadees politicus, en blijft bovenal een uitstekend journalist en briljant fictieschrijver. In een twintigtal minuten schetste hij de drie grote problemen die democratische politici ondervinden in het huidige tijdsgewricht in hun worsteling met het populisme.

Een korte week voorwaar. Maar niet minder spannend. Woensdagmorgen vernamen we wat velen niet voor mogelijk hadden gehouden. Donald Trump werd verkozen tot president van de Verenigde Staten. Iedereen had er zijn gedacht over. Ik schreef vroeg op de dag een blog: weeklagen helpt niet, en voor Europa is dit een uitstekende gelegenheid om zichzelf op de kaart te zetten, als economische, maar ook politieke en militaire grootmacht.

(…) Short days ago We lived, felt dawn, saw sunset glow, Loved, and were loved, and now we lie In Flanders fields. (…)

Europe, yes, we can. Nu het voor velen ondenkbare gebeurd is, zal de wereld oogsten wat zijn bewoners, ook en vooral zijn machtige bewoners gezaaid hebben. In elke nieuwjaarsspeech voor 2016 benadrukte ik de gelijkenis met de verkiezing van Reagan die werd verkozen toen ik als jongeman in Amerika studeerde. De mensen keken mij ongelovig aan als ik zegde dat Trump een intelligent man was, en dat onderschatting misplaatst was. Je wordt geen Amerikaans presidentskandidaat, en dan nog grotendeels op eigen kracht, als je niet over een gezonde dosis verstand beschikt. De tactiek van Trump was 'not done', en zonder twijfel 'we ain't seen nothing yet'. Hij is niet mijn type, maar hij is een feit, een 'fact of life', en we moeten er mee leren leven.

Na de State of the Union op zondag, kreeg de regering op dinsdag het vertrouwen na een geanimeerd parlementair debat. De naweeën van dat debat werden al snel in de schaduw gesteld door de moeilijkheden die België, meer bepaald Wallonië, veroorzaakte bij de Europese goedkeuring van het Vrijhandelsverdrag met Canada.

Zoals ik u vorige week voorspelde, zou het paard de hindernis van de begrotingsmuur wel nemen. Het kwam weliswaar aanvankelijk tot een weigering, maar uiteindelijk gingen we erover. Op dit eigenste ogenblik is het parlementair debat aan gang: dit debat is, zoals ik vorige week al zegde, een dressuuroefening met vrije figuren

Het was een pijnlijk vroeg ontwaken maandagochtend uit wat de Duitsers Sauregurkenzeit noemen. En in het oude Engeland mochten zelfs de kleermakers dan met vakantie, omdat er geen klanten waren (Tailor's Holiday). Wij noemen het de komkommertijd, seizoen dat voor kruidenier en journalist samenvalt.