De manier waarop bepaalde partijvoorzitters van de Vivaldi-meerderheid zich laten meeslepen door hun eigen belang, is niet mijn ‘cup of tea’. Onvermijdelijk zal dit na verloop van tijd leiden tot een opbod tussen alle partijvoorzitters. Het zal een Regering, die al niet voor het geluk geboren lijkt, verder uitputten.

Hoe kunnen politici die ernstig bezig zijn met hun vak, en niet heel de tijd met hun profilering, nog aan de bak komen? Hoe houden we ze bij de les? Vele collega’s in Regering en Parlement vragen zich af waarmee we/ze bezig zijn. Zelden is er zoveel anarchie geweest.

Binnen bepaalde partijen is een ijzeren tucht, maar binnen de Vivaldi-regeringsmeerderheid is er weinig. Zodoende mogen parlementairen van de meerderheid naar hartenlust de premier of een vakminister aanvallen (voor zover hun partijvoorzitter dat toestaat/aanmoedigt uiteraard).

Anderzijds mogen de parlementairen van de meerderheid geen initiatief nemen of geen initiatief steunen van een andere parlementair dan wanneer de zeven partijen van de meerderheid dat steunen. Elke partij(voorzitter) van de meerderheid heeft dus de facto een veto recht.

Democratie is een georganiseerd meningsverschil. Georganiseerd. Wie was het weer die zei dat een open debatcultuur binnen de meerderheid eindigde in bont en blauw?