Pinksteren stel ik me altijd voor als de plotse uitbraak uit een stevig huis waarin een kleine groep van mensen zich opsloten, omdat het buiten zwaar stormt of sneeuwt, of omdat er oproer is ontstaan in de omgeving, en de kogels en projectielen in het rond vliegen. Binnen zijn de mensen een beetje bang en ontdaan. Ze luisteren aandachtig naar wat er buiten omgaat, en nemen de geluiden waar met een verschillende intensiteit. Omdat ze niet zien wat ze horen, is de interpretatie moeilijk. De verbeelding van de één is sterker dan de fantasie van de ander. Maar hoe dan ook is binnen blijven de boodschap, daarover zijn allen het eens. Een enkeling die het tegendeel zou willen bepleiten, ziet dat hij geen kans maakt. Hij hoeft daarvoor maar in de kordaat-bange ogen van één ander te kijken.

Welnu, de boodschap van Pinksteren is deze dagen toepasselijk als zelden tevoren. Het waait voor de gelegenheid buiten hard, het regent met kleine tussenpozen, maar vooral corona heeft 15 maanden gewoed als een niet te temmen tornado. De onverwacht snelle komst van de vaccins had een dubbel effect: zelfs de grootste pessimisten kregen opnieuw hoop, maar minstens de voorzichtigen bleven nog langer binnen dan ze anders zouden hebben gedaan omdat de redding nabij was.

Het is dat Pinksterfeest dat ik u toewens. Ik wens u het vermogen om u geleidelijk aan, in het begin nog onwennig, opnieuw ‘normaal’ buiten te bewegen, opnieuw met uw naaste familie en vrienden ‘gewoon’ om te gaan. Het wordt de ontroerende beloning voor een volk dat zich meer dan een jaar van Corona-Nieuws naar Covid-ter Zake heeft gesleept, zonder de aandacht te laten verslappen, dat de cijfers al kende voor ze werden voorgelezen, en dat van de one liners van Steven Van Gucht proeft, zoals onze grootouders de weerberichten van Armand Pien interpreteerden -als het ‘weer’ eens een hele zomer regende.

Maar binnenkort op 9 juni, zullen we allemaal op de Afspraak zijn. We zullen het bij de bakker uitleggen tegen vrouwen met wie we nooit eerder spraken, en in het warenhuis mopjes vertellen aan mannen die we vroeger voorbij liepen. We zullen kinderen aanspreken op straat, om te vragen hoe de examens verlopen, wat ons vroeger maar matig interesseerde.

Want als er iets is dat we hebben begrepen, is het dat we elkaar nodig hebben als water en brood om een menswaardig leven te leiden. Dat we elkaar niet kunnen missen: dat een veilige binnenkant leuk is, maar een zonnige buitenkant minstens even leuk. En wie weet zullen we gewapend met ons Europees pasje vanaf begin juli opnieuw andere horizonten durven verkennen, en weer beginnen reizen om te leren.

Ik wens u uit de grond van mijn hart, een Zalig Pinksterfeest.