Dat een aantal zaken anders moeten in 2021. Dat we van deze crisis moeten leren. Zinnetjes die ik bij herhaling las de voorbije weken.

Het moet danig in mijn hoofd gezeten hebben want deze nacht droomde ik ervan.

Ik begon de onderhandeling zoals altijd met alles wat we al ‘anders’ gedaan hadden het voorbije jaar. Eén van de twee wagens vervangen door een kleinere, volledig elektrische, de andere wagen verbruikt maar 5,5 liter en is acht jaar oud. Overal zonnepanelen, uiteraard. Niet gevlogen. Was niet moeilijk. Toegegeven, drie keer vlucht naar Zuid-Italië geannuleerd. Bijna altijd virtueel vergaderd in plaats van fysiek. Vond ik echt niet leuk. We gingen veel minder op restaurant, en deden ‘actief’ aan take away. We gingen maar een keer of drie fysiek naar theater en concert. Geen vrienden of familie thuis.

Plots zat aan de overkant van de onderhandelingstafel een man, denk ik, die verdween achter een groot wit mondmasker en donkere stuurse ogen.

Angstig begon ik te negotiëren. Naar Zuid-Italië willen we in 2021 wel met de wagen rijden, zei ik. Ik keek even op, zijn ogen nog stuurser, dus zei ik snel: en dan is het genoeg met verre reizen geweest voor een jaar of vijf. Ik voelde het mondmasker duidelijk met zijn mondhoeken naar beneden, dus ik weer: één fysieke vergadering op twee, de andere keer virtueel, en euh, één keer restaurantbezoek op twee, de andere keer take away. Zijn ogen priemden op mijn blote schedel nu: misschien kunnen we het binnen een jaar of vijf wel met één auto doen, probeerde ik nog, en één concert virtueel voor één fysiek... Ik durfde niets meer zeggen.

Na een akelige stilte gromde het mondmasker: Is dat alles? Dan ook maar één kleinkinderbezoek om de maand, geen go cars aan zee, nooit sinterklaasfeest, uiteraard ook maar één keer familie- en vriendenbezoek per trimester...

Mijn vrouw schudde me wakker want ik had het luchtertje boven bed een klap toegediend.

Aan het ontbijt deze morgen, vertelde ik mijn droom. “Jij veranderen?”, lachte ze. Ik verdedigde me hevig, en zei dat ik de kachel en de keramiekoven niet eens ter sprake had gebracht bij het spook, omdat ik wist dat mijn vrouw er zo aan hield. Weet je, zei ze, we kunnen misschien met de fiets naar Zuid-Italië rijden, ik elektrisch, jij met de koersfiets. Ik heb onmiddellijk de fietskaarten boven gehaald.

Alvast een gezond, vredig en vreugdevol 2021 aan ieder onder u.