Vader word je, moeder ben je. Beide een heel leven lang. Het is één van de mooiste menselijke ervaringen die bovendien elke dag leuker wordt.
Hetzelfde geldt voor een grootvader. De steun die ik ontvang van mijn (klein)kinderen op drukke momenten, is met geen woorden te beschrijven. Soms krijg ik een bemoedigend sms’je wanneer ik op radio of tv ben geweest. ‘Must have done something right’, denk ik dan. Als ik naar de sportieve, muzikale of dansprestaties van de kleinkinderen ga kijken, moet ik alleen maar fier zijn. Ik kijk verschrikkelijk uit naar de vakantie waar we samen kunnen dollen, voetballen en zwemmen.
Overgrootvader is een overtreffende trap, en wel heel speciaal, zo mocht ik vandaag ondervinden bij de prachtige begrafenisviering van Professor Alfons Van Orshoven die bijna 100 werd. Zijn 51 directe nazaten waren allemaal in de kerk van Hoeilaart. De overledene was niet de eerste de beste: de professor was een steunpilaar van onze partij in Hoeilaart, maar ook van de nationale CVP. Als arts en hoogleraar huisartsgeneeskunde had hij een belangrijke stem in het bioethisch debat over abortus en euthanasie, in de jaren ‘70 en ‘80. Professor Etienne Vermeersch was, hoewel andere geloofsopvattingen toegedaan, dus een goede bekende van Alfons Van Orshoven.
Twee dagen voor zijn overlijden vertelde Alfons Van Orshoven nog de anekdote waarbij Vermeersch hem had gevraagd wat Maria precies zou gezegd hebben op het ogenblik dat zij verscheen aan Bernadette. Repliceert Van Orshoven: ‘Ik zal het aan Bernadette vragen als ik in de hemel aankom’. Vermeersch dan weer schalks: ‘Zijt ge zeker dat Bernadette in de hemel zit en niet in de hel?’ Volgt de uppercut van Van Orshoven: ‘Nog beter dan, in dat geval kunt ge het haar zelf vragen’.