Deze week is de laatste voor Pasen. Ondanks alle dagelijkse beslommeringen en dringende zaken die ons opslorpen, is even stilstaan op zijn plaats. Tweeduizend jaar later is het lijden nog steeds niet uit de wereld. Er zijn nog altijd veel onschuldige mensen die vroegtijdig moeten sterven door oorlog, geweld, verraad en ziekte. Gisteravond zag ik op VRT een documentaire van Phara over de vrouwelijke soldaten van het Iraaks-Koerdische bergleger die fier waren om voor hun ‘goede’ zaak te mogen vechten, en eventueel te moeten sterven. Het is altijd wat vreemd, om naar zo’n context te kijken vanuit een luie westerse zondagavondzetel. Je oordeelt niet, je leert, je kijkt verder, en je leert opnieuw. Niet de absolute waarheid kom je te weten, wel krijg je een beter zicht op de complexiteit van onze samenleving op deze wereldbol. En zo gaat het al tientallen eeuwen lang. Moeizaam en toch vooruit. We zijn maar van twee zaken zeker, dat morgen de zon opnieuw opgaat, en dat ieder van ons zal sterven. Wie goed wil verstaan waarom de zon opgaat, moet fysica studeren, en wie wil begrijpen waarom we sterfelijk zijn, waagt zich allicht aan de metafysica.
Pasen gaat ook daarover. Over zin en onzin van sterven, lijden en leven. Het is een mooi feest. Als je erover nadenkt. Want op de dag volgt altijd weer de nacht. En het leven is sterker dan de dood.