Er zijn zo van die uitzonderlijke weken zoals ze niet allemaal kunnen zijn. Omdat ze te mooi zijn om waar te zijn. Neem nu deze week. Potpourri III werd in de Kamercommissie in eerste lezing gestemd. En Potpourri II trad in werking, deels op 29 februari, deels op 1 maart.

De week eindigde op zondag met een orgelpunt. Want op het ideologisch concert in Brugge overtrof de partij zichzelf, en dat is niet gemakkelijk. Op prachtige symfonische muziek, met Piet Goddaer/Ozark Henry en Elena Peeters (voordracht) in de hoofdrollen, werd de Wij-ideologie uitgezongen, met een unieke hymne als apotheose.

Maar ook eerder deze week was er vreugde. Bij de verkiezing van de Voorzitter, met een score van 98,3%. Wouter is een logische, maar ook beste keuze, voor gisteren, vandaag en morgen. Evenzeer was ik blij met de aankondiging van zijn strategie van het "offensieve midden". Geen botte aanvalsdrift of oppositie binnen de meerderheid, maar een gezond assertieve houding die aantoont dat onze ideologie duurzaam en steeds meer haar waarde zal bewijzen, en dat wij niet in de hoek zitten waar de klappen vallen, maar daar waar er gewerkt, geïnspireerd, en zo nodig gevochten wordt voor een betere toekomst voor elkeen.

De week was trouwens ook al in majeur begonnen. Maandag mocht ik in de gevangenis van Gent een kunstwerk in ontvangst gaan nemen dat alle medewerkers van mijn kabinet daar hadden besteld, voor mijn verjaardag. Het werd een prachtig gepuzzelde buste gelast op een raamwerk van gevangenistralies. Kunst achter tralies gemaakt is mooi en existentieel. We zoeken nog naar de gepaste naam (ik kreeg al vele voorstellen) die we zullen voorstellen aan de getalenteerde scheppers en hun leraar Antoine Delva. (zie foto hieronder)