Ik heb het al in juni met veel nadruk in deze nieuwsbrief geschreven: vandaag wordt het spel binnen de meerderheid veel ruwer gespeeld dan voorheen. Ik waarschuwde toen voor opbod, de Standaard titelde “Als zelfs Koen Geens zich ergert aan de anarchie binnen Vivaldi”.

Vandaag worden in de politiek de zware overtreding en de provocatie systematisch opgezocht. De ene provocatie roept de andere op, en na verloop van tijd begint de braafste speler de arbiter uit te schelden. Niet redenaars zoals Obama, maar relschoppers zoals Trump hebben school gemaakt. Het ergst van al is dat het aantal effectieve speelminuten dramatisch zakt, en dat er steeds meer onderbrekingen zijn. En dat er in de politiek geen verlengingen zijn, en geen rode kaarten.

Wat sommige politici uitrichten, federaal of Vlaams, man of vrouw, tart de verbeelding van wie al lang politiek volgt. Deze leerling-tovenaars gaan uit van één enkel dogma: “als de kat maar muizen vangt”. Dat ze daar uiteindelijk ook zelf een degout of indigestie aan zullen overhouden, schijnt niet bij hen op te komen, of zelfs niet te deren.

Politici die zelf minder met inhoud bezig zijn, maar het mediaspektakel van de ochtend tot de avond dienen, hebben trouwe medewerkers en administraties nodig die steeds meer verantwoordelijkheid moeten nemen, en in de spotlights zullen komen. Minstens voor dat laatste hebben zij uitdrukkelijk niet gekozen.

In de kranten kom ik de laatste tijd nochtans steeds meer de namen tegen van topmensen uit de zogenaamd ‘tweede’ lijn, onmiddellijk ‘achter’ de politiek: kabinetten, administratie, politie, zelfs magistratuur. Uiteraard zijn deze mensen niet immuun, nog minder onfeilbaar. Maar meestendeels zijn ze zeer competent, werken ze keihard, en kunnen ze elders soms meer verdienen. Maar wie gaat op termijn nog in hun schoenen willen stappen als ook hun leven en hun lot tot publiek goed worden gemaakt?

Het is dus tijd voor al wie aan de zijlijn staat, om zich zorgen te maken. Het is immers niet naar kinderspel dat je staat te kijken, of naar het straatvoetbal van twee caféploegen. Je kan uiteraard de ogen afwenden, en in de huiskamer de schouders ophalen voor zoveel nutteloos vertoon. Niettemin gaat het over ons aller welzijn, werk en geld. Onze hoop vooral op een betere toekomst. En ten laatste in 2024 zijn er verkiezingen. Wie niet volgt, zal verleid worden door wie het luidst roept of het mooist oogt. De bedoeling zou nochtans moeten zijn om te belonen wie het hardst en meest efficiënt heeft gewerkt voor het algemeen belang.