In een sobere maar ook emotionele herdenkingsplechtigheid in het Hasseltse cultureel centrum werd zondagvoormiddag het herdenkingsmonument van An en Eefje ingehuldigd, exact 25 jaar na hun verdwijning. In enkele korte, maar rake toespraken gingen onder meer Paul Marchal, de vader van An, Hasselts burgemeester Steven Vandeput (N-VA), en Federaal Justitieminister Koen Geens (CD&V) terug naar die noodlottige zomer van 1995. Dempen opheffen00:0000:34 / 02:01

Precies 25 jaar nadat de Hasseltse meisjes An en Eefje tijdens een vakantie aan de kust verdwenen, werd zondag onder toeziend oog van hun ouders een herdenkingsmonument ingehuldigd. Een jaar na hun verdwijning, werden de lichamen van de meisjes teruggevonden naast een huis van ontvoerder Marc Dutroux. “Met een bot en roestig mes hakte de verdwijning van An en Eefje in de zomer van 1995 op Hasselt in. Om de jongere generatie blijvend te herinneren aan die zomer huldigen we dit monument vandaag in”, sprak de Hasseltse burgemeester Steven Vandeput (N-VA) treffend tijdens de inhuldiging, die plaatsvond in het Hasseltse cultureel centrum. Het monument zelf is te vinden in het stadspark. De herdenking was live te volgen op tv, omdat door de coronamaatregelen maar een beperkt aantal aanwezigen werd toegelaten.

De vader van An, Paul Marchal, kwam uitgebreid aan het woord. “25 jaar geleden werden we bruusk geconfronteerd met de harde realiteit. We moesten op zoek naar ons kind, daarna naar de waardheid”, vertelde hij. “Mij mediageilheid verwijten is gemakkelijk. Maar het is dankzij de media dat ze onze kinderen hebben teruggevonden. Ook het feit dat we vandaag dit herdenkingsmonument inhuldigen, is onder meer dankzij de waakzaamheid van Het Laatste Nieuws die het dossier oppikte toen het in het slop dreigde te geraken.”

Wonden

Tijdens de herdenking riep Marcal de media ook op om nu wat meer afstand te bewaren. “Wij moeten leven met de bikkelharde aanvaarding van het feit dat onze kinderen vermoord zijn. Telkens als de media erover berichten zonder de essentie aan te raken, worden die wonden opnieuw opengereten. Maar goed, wij hebben gekozen om deze strijd te leveren. Maar onze kinderen niet. Daarom vraag ik aan de media, geef onze kinderen het recht op een stukje rust.” Paul Marchal sloot met krakende stem af en vroeg een minuut stilte voor alle slachtoffers van geweld.

De meisjes zijn die nacht een kwaad tegengekomen, waarvan zelfs een oudere mens niet zou denken dat het bestaat

Federaal Minister van Justitie Koen Geens (CD&V)

Het was ook uitkijken naar de woorden van de federale Justitieminister Koen Geens (CD&V). “De meisjes zijn die nacht een kwaad tegengekomen, waarvan zelfs een oudere mens niet zou denken dat het bestaat. Politie en justitie slaagden er niet in tijdig de duisternis helder te maken waarin dit kwaad zich hulde. De hel van de ouders en de familie tussen de verdwijning in de zomer van 1995 en het terugvinden van de overleden meisjes in de zomer van 1996 duurde een jaar. Wij herinneren ons allemaal die zomers alsof het gisteren was. We werden allemaal gekwetst, we were all wounded.”

Strijd niet gestreden

“Ik kan alleen maar mijn grootste respect betuigen aan de ouders van An en Eefje, maar ook aan alle andere slachtoffers, voor de sublieme manier waarop zij dit zware leed ten goede keerden, en voor de grenzeloze inzet waarmee zij hun land en onze justitie hebben geholpen om vooruit te gaan”, ging Geens verder. “Ik beken: er is nog veel ruimte voor verbetering. Maar de strijd gaat verder. En al is die strijd nooit definitief of helemaal gewonnen, het is absoluut noodzakelijk dat we er allemaal samen keihard onze best voor doen. Dat zijn we aan An en Eefje, en aan zovele andere slachtoffers, onvoorwaardelijk verschuldigd.”

Generatie

Ook Vlaams minister Zuhal Demir kwam even aan het woord. Zij was 15 toen de meisjes verdwenen. “Ik wil de ouders eren die van hun immens verdriet een strijd van hoop hebben gemaakt. 25 jaar later hebben de ouders hun stempel gezet op België. Ik dank hen voor wat zij voor mijn generatie gedaan hebben. Ik neem het mee als politica, als mens en als moeder. An en Eefje mogen nooit vergeten worden.”