Dinsdag was voor het land een pijnlijk ontwaken. In Luik deed zich opnieuw een menselijk drama voor dat ook in andere landen al te vaak aan de orde is. Daarbij worden om soms terroristische, soms onbekende motieven, totaal onschuldige mensen willekeurig gedood op een wrede wijze. De Luikse burgerbevolking en politie hebben zich nederig maar heldhaftig gedragen. Daardoor waren er ook nog vier gekwetsten bij de politie te betreuren.

Toen we ter plaatse kwamen met de Koning, de premier en collega Jambon, werden we onmiddellijk opgevangen door de politiepersoon van de bijzondere eenheid van Luik die de interventie in de school zeer bekwaam had geleid, en op die manier veel andere mensenlevens spaarde. Zijn eenvoud was even groot als zijn competentie.

Omdat de dader een gedetineerd persoon was die voor twee dagen en één nacht met penitentiair verlof was, kwam mijn verantwoordelijkheid als minister van Justitie ter discussie. Ik overwoog of ik ontslag moest nemen: er waren drie mensenlevens volledig nutteloos geofferd, de bevolking in Luik was woedend, en de vraag was of een fout van mijn diensten aan de moordpartij ten grondslag lag. Uiteindelijk besliste ik 36u later, na studie van het dossier, om door te zetten, en niet op te geven. Mijn diensten hadden misschien een beslissing uitgevoerd die nadien totaal verkeerd uitdraaide, maar die beslissing was op het eerste gezicht correct voorbereid en oordeelkundig genomen.

Eens een minister, in overleg met premier en Regering, heeft beslist om stand te houden, moet hij aan de bevolking uitleggen waarom hij aanblijft en wat er precies is gebeurd. Na mijn tussenkomst in de plenaire vergadering van de Kamer donderdag, en de interviews die ik gaf de voorbije dagen en uren, hoop ik morgen in de Kamercommissie justitie enkele maatregelen te kunnen voorstellen. Die moeten toelaten om dit soort situaties in de toekomst nog meer te voorkomen, in het besef dat het nulrisico niet bestaat, en dat de diensten van hun Minister voldoende vertrouwen moeten blijven krijgen om soms delicate menselijke beslissingen te nemen.

Velen onder u hebben mij geschreven, gemaild, gesms’t en hard gesteund. Ik ben u daarvoor zeer erkentelijk. Het heeft mijn medewerkers, mijn familie en mezelf moed gegeven. Het menselijk leed in Luik is onherstelbaar. We kunnen er alleen proberen de kracht uit putten om beter te doen. Zodat het sterven van deze onschuldige mensen niet volledig vergeefs zal zijn geweest.