Afgelopen zondag hadden we voor het eerst een grote familiereünie met de afstammelingen van mijn betovergrootvader. De man stierf op zijn 37 in 1908 en liet zeven kinderen beneden 15 jaar achter. Zijn vrouw boerde alleen verder, en zo kwamen ze de Eerste Wereldoorlog door.  

Eén van de kinderen overleed in 1920, één bleef op de boerderij en de vijf anderen gingen naar de stad. Ze hadden onderwijs gehad tot een jaar of 14 gemiddeld, sommigen meer, sommigen ook minder. Maar ze deden het goed, als zelfstandig ondernemer. Niet één liep ook maar een beetje verkeerd, dat zou hun moeder niet verdragen hebben. 

Ze overleefden met zijn zessen de Tweede Wereldoorlog, en stierven allemaal ouder dan 75. Mijn grootvader was de vierde van die zeven. Hij was te goed om waar te zijn. Toen mijn vader heel jong stierf, nam mijn grootvader zijn stuk van mijn opvoeding op zich. Hij hield mij tot mijn 28 gezelschap. Toen stierf hij, op zijn 86. Het was gisteren dus wel een heel bijzondere gedenkdag.