Deze week in Tussen Hemel en Hel: een Oostends strand in Antwerpen, een paard dat op een hond lijkt en de naar schatting 49ste keer dat Geert Van Rampelberg opduikt in een antwoord op de vraag `Wie is uw favoriete onenightstand?'. En een minister in functie die er tot zijn niet geringe ontsteltenis achterkomt dat de vrouw die hij 31 jaar lang heimelijk heeft begeerd, al die tijd lesbienne is geweest. Benieuwd hoe dat zal aflopen? Lees verder!

`Nee maar, een lesbienne!'

`Weet u wat ik nog niet zo lang geleden heb geleerd?' Op de zevende verdieping van zijn imposante kabinetsgebouw kijkt minister van Justitie Koen Geens ons van boven z'n brillenglazen aan met de blik van een man die weet dat hij geen antwoord hoe te vrezen. `Dat ik nú leef. Die wetenschap is zeer rustgevend: ook al ben ik me er terdege van bewust dat er vandaag nog heel veel moet gebeuren, op dit moment ben ik geheel en al bij u. Wij zouden het vandaag over hemel en hel gaan hebben, is het niet?'

HUMO Het is. Koen Geens «De hemel op aarde, voor mij is dat: met heel mijn familie een langgerekte zondagmiddag aan zee spenderen. Iedereen gelukkig, een temperatuur van rond de 25 graden, aangenaam koel zeewater om wat in rond te drijven, en 's avonds een lekkere maaltijd met een glaasje rosé. Ik herinner me in het bijzonder de keer dat ik in de Grote Oceaan heb gezwommen, aan de Amerikaanse Westkust. In 2004 was dat, toen we met het hele gezin ­ mijn vrouw en ik, en onze drie kinderen ­ drie weken lang met een motorhome door de westelijke staten van Amerika zijn getrokken. Misschien waren dat wel de mooiste weken van mijn leven. De omgeving was prachtig, het weer zat mee en 't was echt een soort kamperen dat we daar deden: iedere avond maakten we vuur en aten we gezamenlijk buiten.»

HUMO Geeft u eens wat meer details over die lekkere maaltijd met dat glaasje rosé? Geens «Wel, het zal u misschien verbazen, maar eerlijk gezegd heb ik niet echt culinaire voorkeuren. Ik ben een omnivoor, en ik eet alles even graag. Waarmee ik niet gezegd wil hebben dat ik een fijnproever ben, want dat ben ik zeker niet. Weet u, ieder mens hee zijn zintuiglijke kwaliteiten, en bij mij is het gehoor het best ontwikkeld. Mijn reuken smaakzin daarentegen zijn zeker niet formidabel, net zo min als m'n zicht. Een culinair expert zal ik dus wel nooit worden.»

HUMO Van de hemel naar de hel: wanneer in uw leven was u het ongelukkigst? Geens «Ik zal u zeggen: ik heb geen aanleg voor ongeluk. Maar er is wel een periode geweest waarin het wat minder liep. U weet, ik ben enig kind. En mijn moeder heet het vele jaren lang heel moeilijk gehad omdat mijn vader zeer jong gestorven is, net na mijn geboorte. Met periodes was ze zelfs diep ongelukkig, omdat ze vruchteloos naar een bestemming zocht in haar leven. Ik wilde haar uiteraard wel gelukkig maken, maar in die periode was ik daar het minst van al toe in staat, omdat ik zelf mijn eigen weg aan het zoeken was. Dat was zeer vervelend, al trek ik me op aan het feit dat ze uiteindelijk toch heel gelukkig is geworden in haar leven, zonder te hertrouwen overigens. En vorig jaar is ze gestorven.»

HUMO Was u een lastige puber? Geens «Een rebelse puber in ieder geval. Op school was ik een echt haantje-de-voorste, een zeer aanwezige jongeman die erg op consequentie was gesteld, en die vond dat er over alles overlegd moest kunnen worden. Ik schreef toen ook nogal kritische stukjes in het schoolkrantje: over leerkrachten, en over hoe het er in de school aan toeging en zo. Ik heb me daar kostelijk mee geamuseerd, maar er kwamen weleens klachten van leraars tot bij mijn moeder in de trant van: hij is toch wel een verschríkkelijk kritische jongeman. Enin, we spreken over het begin van de jaren 70: 't was sowieso een linkse, contesterende periode. Al was ik ook toen al vrij gematigd.»

HUMO Had u lang haar? Geens «Tot hier (houdt zijn handen 2 centimeter onder zijn oren). En ik had véél haar (lacht). Ik droeg in die tijd ook een groene parka, en jeans. Ja, ja.»

HUMO U hebt goeie oren, zei u daarnet. Bent u een muziekliefhebber? Geens «Ja. Het liefst luister ik naar klassieke muziek, of naar Franse chansons. Al zou ik het ook niet onpretig vinden als u nu iets moderns zou opzeten, zolang het maar niet te luidruchtig of te atonaal is. Maar iets van Eric Clapton, bijvoorbeeld: dat zou me wel bevallen. Ik durf wel te stellen dat ik een ijn oor voor muziek heb, wat er misschien wel mee te maken heet dat ik zelf redelijk zing.»

HUMO In een koor? Geens «Neen, al heb ik dat in een ver verleden wel gedaan. En wie weet neem ik het na mijn carrière wel terug op, als men tenminste ergens nood heet aan een bariton. Maar voorlopig beperk ik me tot het meezingen van liedjes die op de radio komen, of de Vlaamse Leeuw. En dat doe ik vrij aardig, als u het mij vraagt. Ik luit ook graag.»

HUMO Houdt u naast muziek ook van andere kunst? Geens «Minder. Schilderkunst, bijvoorbeeld, zegt me in de regel niet zo heel veel, wellicht omdat ik zelf nooit enige aanleg heb gehad om te tekenen. Vraag me om een paard te tekenen, en het resultaat zal u allicht eerder aan een hond doen denken. Bijgevolg herken ik bij een Rubens of een Rembrandt ook niet dezelfde nuances als iemand die wél heel mooi kan tekenen.»

HUMO Ik wed dat u ondanks uw slechte ogen wel graag leest. Geens «Dat klopt, ja. Het ontbreekt me helaas aan tijd om alles gelezen te krijgen wat ik wil lezen, maar zo nu en dan haal ik mijn schade in wanneer ik in de auto zit. Meestal lees ik non-ictie: ilosoische, politieke of juridische boeken, boeken die me aan het denken zeten. Zeker wanneer ik ergens een college mag gaan geven of een zelfgeschreven tekst mag gaan voorlezen, kan ik me er echt op verlekkeren om me in de literatuur in te werken. Op die momenten kan ik ook nogal verstrooid door het leven stappen. Wanneer ik dan op straat wandel, zie ik de mensen wel, maar eigenlijk zie ik ze niet ­ als u begrijpt wat ik bedoel. »Bon, op vakantie zal ik me ook weleens aan een roman of een thriller wagen, maar toch liefst niet te vaak. Want u weet hoe dat gaat: als men eenmaal vertrokken is in een Donna Tart, dan is men 900 bladzijden aan een stuk wég. En dat is niet zo aangenaam voor mijn naasten, die me toch al zo weinig zien. Om een tastbaar voorbeeld te geven: met Pasen wilde ik enkele dagen op vakantie gaan met mijn vrouw, maar omdat ik het echt te druk had, heb ik verstek moeten laten gaan ze heet toen een vriendin meegenomen. Dat is natuurlijk verre van aangenaam, om niet te zeggen zeer vervelend.»

HUMO Wat voor situaties vindt u verder nog vervelend? Geens «Ik heb een hekel aan twee zaken. Ten eerste kan ik er een sik van krijgen wanneer iets veel langer duurt dan ik had voorzien. Een urenlang oponthoud op de luchthaven, bijvoorbeeld. Of een nachtelijke vergadering waarvan ik verwacht had dat-ie 's ochtends zou eindigen, maar die pas de volgende avond eindigt. Daar krijgt u me mee uit mijn hum, wellicht ook omdat ik een controlefreak ben. En ten tweede heb ik er ook een hekel aan om, na een moment van grote beschikbaarheid en op weg naar een volgende afspraak waar ik al te laat zal zijn, aangeklampt te worden door iemand die me niet meer loslaat. Als minister overkomt me dat weleens, en ik vind het één van de minst aangename aspecten van de job. Pas op, ik heb er geen probleem mee wanneer iemand me tegenhoudt omdat-ie me nog iets wil zeggen; ik kan er alleen niet tegen dat dat soms drie kwartier moet duren. En meestal zijn dat ook mensen die er niet in slagen om iets op een heldere of gestructureerde manier gezegd te krijgen, hè. In zulke situaties krijg ik een gevoel van beklemming, van claustrofobie.»

HUMO Twee vragen nog. Eén: wat is voor u het hoogste lichamelijke genot? Geens «In de zee zwemmen. Maar daar hebben we het al over gehad, geloof ik.»

HUMO Klopt. Rest me dus enkel nog u naar uwfavoriete onenightstand te vragen. Geens «Goh! Da's een moeilijke. (Denkt na) Het moet iemand zijn die ver van mij af staat, hè?»

HUMO O nee, hoor. Geens «Ja maar, als ik iemand kies die te dichtbij staat, dan ben ik als minister in functie fout bezig. Ziet u wat ik bedoel? Daar komen vodden van. Ik moet dus iemand kiezen bij wie ik realistisch gezien geen kans maak. Enfin, ik zal u zeggen: ik heb altijd wel een boon gehad voor de bazin van het Internationaal Monetair Fonds, Christine Lagarde. Niet als onenightstand, hè? Meer als politica, als persoon. En ik zal u ook zeggen voor wie ik lang geleden een grote sympathie koesterde: Kelly McGillis.»

HUMO Oei! Die ken ik niet. Geens «Zij is ­ of was, dat weet ik niet ­ een actrice. Ze is ongeveer van mijn lee ijd, dus ik weet niet of ze me nu nog zo zou bevallen als vroeger.» Woordvoerster (tokkelend op haar smartphone) «Ik lees hier dat ze de tegenspeelster van Tom Cruise was in `Top Gun'.» Geens «Ja, maar ik ken haar van `Witness', een film uit 1985 waarin ze een amishvrouw speelt. Het verhaal is dat Harrison Ford op de vlucht is en zich verstopt bij de amish. Om een heel lang verhaal heel kort te maken: uiteindelijk komt het tot één welbepaalde nacht waarin Kelly McGillis haar kapje afdoet, en met Harrison Ford ­ welja ­ een onenightstand hee . Een prachtige, onvergetelijke scène. En toen ik 'm voor het eerst zag, was ik graag in de plaats van Harrison Ford geweest, dat geef ik grif toe. Maar laat me nu eens even kijken (haalt zijn smartphone boven). Hier, ziet u, zo zag ze er toen uit. En zo nu. En euh... Ola!»

HUMO Ola? Geens «Kelly McGillis is een lesbienne, zie ik! Potverdorie, zeg. Nee maar. Wel wel wel. Enfin, eigenlijk nog zo slecht niet: zo maak ik zeker geen kans.»