De voorbije 10 dagen zag ik eens te meer dat het moeilijk is om bij al het dringende het belangrijke niet te vergeten. Daarmee bedoel ik niet alleen dat ik te laat kwam met de nieuwsbrief, of te weinig tijd maakte voor mijn naasten.

Ik maakte de voorbije week een bloedstollende herneming mee van de eenakter "Bezonken rood" van Dirk Roofthooft: deze handelt over het leven in een Japans kamp van een groot geworden kleine Nederlands-Indonesische kleuter. Het zien van zo'n aangrijpend stuk relativeert veel andere zaken die in vergelijking absolute details zijn. Wat is belangrijk in een mensenleven? Dat men een beetje gezond is, en in een verwarmd huis woont. Dat men wil, kan en mag liefhebben. En dat men de zaken iets beter doorgeeft dan men ze gekregen heeft. Allemaal zaken waar vele oorlogsvluchtelingen vandaag naar op zoek zijn, en die wij zo evident vinden.