Martine Tanghe is niet meer. Toen ze haar afscheid van de VRT vierde in 2020, was ze al lang een ‘national celebrity’. Iedereen hield van haar stem, haar minzame lach, haar fijn afscheidswoord. Meer stijl gekoppeld aan inhoud vond je niet in Vlaanderen. 

Zij was ‘de’ ankervrouw bij uitstek en verreweg de meest gelauwerde van alle journalisten -enkele dagen geleden nog kreeg ze het ereteken van Commandeur in de Kroonorde. 

Toen mevrouw Tanghe -zo noemde ik haar altijd uit respect- er in 2020 mee ophield bij de VRT, bleef ze gegeerd en actief op vele fronten, bv als juryvoorzitter voor jonge literair talenten en als theatermaakster. Maar lang heeft die periode na haar pensionering helaas niet mogen duren.

In 2013 al zei ze dat hard werken fijn was, maar dat genieten erbij hoorde. Niet toevallig zei ze dat na haar aanvankelijke genezing van de kanker die haar uiteindelijk de voorbije nacht velde. Ook haar man was niet lang voor haar pensionering overleden.

67 is tegenwoordig erg jong om te sterven. Maar de stempel die mevrouw Tanghe achterlaat is indrukwekkend. Zij gaf de kijkers het gevoel bij hen aan tafel of in de sofa te zitten. In de interviews die ze tijdens het journaal afnam was ik zo op mijn gemak, dat ik de camera’s totaal vergat, en ‘het’ zei zoals ik het zelf wilde, maar ook zoals zij het wilde. Zonder er ooit spijt van te hebben, want je kreeg de kans om het rustig te doen, het is biechten zonder overhaasting, ook al zijn er zogezegd maar drie minuten meer. Na het interview kreeg je er meteen de ‘absolutie‘ bij als de camera zich afwendde, en je er als geïnterviewde snel onderuit moest muizen. Een stevige handdruk, vergezeld van een bemoedigend knikje of een duim, en ik dacht meteen dat ik het goed had gedaan. 

Je kon enkel bewondering hebben voor haar koelbloedigheid bij onverwachte nieuwsgebeurtenissen die live binnen kwamen, bv. op verkiezingsavonden, haar vermogen om zonder hapering een technische storing op te vangen, haar kracht om waarheid tegenover macht te zetten. Haar empathie vooral, altijd en overal.

Wat ik bijzonder leuk vond, als het lukte, was het voorpraatje in de schminkkamer als ik op tijd was. Met mevrouw Tanghe ging dat meestal over het leven, soms ook haar leven, of het mijne, of dat van haar dochter die bij mij les volgde. Maar er was altijd afstand, en wederzijds respect. 

Vertrouwen in elkaars professionalisme.We misten haar al sedert ze van de buis verdween, en missen haar nu nog meer. De leegte die ze voor haar gezin, familie en vrienden achterlaat kan niemand vullen. Maar als je goed kijkt en luistert, is ze er nog altijd, en blijft ze er, op de haar eigen onnavolgbare manier. 

Warm en diep gemeend medeleven aan al wie haar dierbaar was.