Macron wil absoluut een Europese defensie en ik ben het volledig eens met hem. Maar de geschiedenis kan een glimlach van ironie niet onderdrukken.

Zoals Bredero immers al zei, het kan verkeren.

Precies Frankrijk onder premier Mendès France weigerde immers in 1954 het Verdrag van de Europese Defensiegemeenschap te ratificeren. Hoewel dat Verdrag een jaar eerder door de BENELUX, Duitsland, Frankrijk en Italië was getekend, wurmde Frankrijk zich eruit. In Rusland was havik Stalin immers door ‘duif’ Chroesjtsjov vervangen, en het zou dus met het rode gevaar zo’n vaart niet lopen. Nog later in de jaren ‘60 maakte president de Gaulle veel misbaar in de NAVO omdat de Amerikaanse aanwezigheid op ons grondgebied een inbreuk op de Franse soevereiniteit betekende. Zo kwam de hoofdzetel van de Westerse defensie-organisatie van Parijs in Brussel/Evere terecht.

Maar vandaag is President Macron dus één van de grootste verdedigers van een echt Europese defensie. Het is de allerhoogste tijd. Waar Trump niet in slaagde, is te hopen dat Poetin lukt, namelijk in het verenigen van de EU-landen rond een ééngemaakte legermacht. Samen besteden we immers veel meer aan defensie dan de Russen, maar de versnippering van de Europese middelen over 27 Lid Staten betekent dat we in geval van grote nood altijd de hulp van de Amerikanen nodig hebben.

Voor de ‘petite histoire’: Europees founding father Robert Schuman (na W.O. II) en de beste Europese Commissievoorzitter ooit, Jacques Delors (1985-1995), waren grote voorstanders van een Europese defensie. Beiden waren in wezen christendemocraat. Delors een christendemocraat? Jazeker, alleen heeft Frankrijk geen christendemocratische partij. En dus vervoegde hij de socialistische partij waar hij in de smaak viel van François Mitterand. Bezorgde Delors de EU nog geen Europese defensie, dan realiseerde hij wel de interne markt en de Euro. Fysiek leek hij een kleine ambtenaar. Maar hij maakte meer verschil dan duizend geniale ego’s.