Grote politieke leiders horen speechen, of hun toespraken lezen, heeft altijd iets bijzonders. Sommigen schrijven hun verhaal helemaal zelf, en blijven er tot op het laatste moment aan werken. Anderen krijgen een voorgekauwde toespraak die ze inoefenen. Nog anderen doen iets tussen de twee.

Maar één zaak staat als een paal boven water. Aan een toespraak, de inhoud en de vorm, herken je een persoon. Of het nu De Gaulle, Kennedy of Churchill is, je voelt intuïtief aan waar de man of de vrouw voor staat. En échte leiders zeggen de waarheid, en beloven niet alleen rozengeur en maneschijn. Die twee zijn niet te vinden in dit aardse leven, of slechts voor een heel korte tijd.

Dat alles is van toepassing op Joe Biden. Hij is een man van ‘compassion’. Niet van melodramatisch mede-lijden, maar van eenvoudige empathie. Zoals zijn moeder hem heeft geleerd, zet hij zich in de schoenen van degene met wie hij praat. Hij probeert te voelen wat de ander voelt. Je voelt je thuis als je naar hem luistert. Tijdens de Obamaperiode was hij als vicepresident degene die permanent de dialoog met een soms vijandig Congres gaande hield. Op deze man boos zijn is een opgave, hem belachelijk maken keert als een boemerang terug.

Want Joe Biden is nederig, en zet zichzelf niet op de voorgrond. Hij kijkt om – terwijl hij spreekt – naar de vorige presidenten, ook naar de Republikeinse collega’s. En betrekt in elk opzicht zijn vicepresidente Kamala Harris.

Joe Biden weet zoals elke verstandig mens dat hij in zekere zin een ‘accident de parcours’ is. Dat hij, evenmin als iemand anders, was voorbestemd om president te worden. Dat hij volhardend was, zeker, en drie keer probeerde, dat ook. Maar dat hij liever had gehad dat zijn zoon daar zou gestaan hebben, even goed. En even goed had hij het helemaal niet erg gevonden indien Kamala hem zou hebben verslagen bij de voorverkiezingen. Althans indien zij nadien ook Trump zou hebben verslagen.

Geen enkel redelijk mens droomt ervan op zijn 78 een moeilijk land als de Verenigde Staten te leiden. De boodschap die blijft hangen is dat Joe Biden beschikbaar is geweest om zijn leven te geven voor zijn land. “Our children will say, what is your legacy? America, America, what have I done for you?”

Met die zin voor verantwoordelijkheid roept Joe Biden iedereen op om zichzelf opzij te zetten, de politiek opzij te zetten, en op korte termijn voor één ding oog te hebben: het verslaan van de pandemie. En om dan, om het met de woorden van Franklin Roosevelt te zeggen: the only thing we have to fear, is fear itself, het enige dat we moeten vrezen, is de angst zelf.

Go, Joe, all the way.