De herfstvakantie gebruikte ik om te graven in mijn geheugen en er zaken uit op te schrijven. En om bladeren te keren. Tijdens het graven en keren besefte ik ook dat ik me geen herfstvakantie kon herinneren waarin het zo warm was. Was het ooit zo zonnig, begin november? Het dreef me naar buiten, op wandel. Dat is vaak nog aangenamer in de zon dan in de regen, hoewel het beide energie geeft, en het ook als het nat ligt is het buiten mooi. Het begon met het weekend van Allerheiligen en op maandag Allerzielen, en het werd een prachtige week.

Tijdens een fikse herfstwandeling door de valleien van IJse, Dijle en Voer vroeg iemand me of ik nog verre reizen ging maken, na corona, nu ik misschien wat meer tijd had. Ik had de voorbije dagen aanhoudend in de tijd gereisd, want ik lees een razend spannende trilogie over de tijd van Henry VIII, Thomas Cromwell en Thomas More; en op televisie had ik geregeld een documentaire gekeken van David Attenborough of Michael Portillo. Maar de vraag nu. Verre reizen? Jetlag, kerosineverbruik, andere voeding, ander klimaat, onbegrijpelijke taal... het flitste allemaal tegelijk door mijn hoofd. Ik herformuleerde de vraag dan maar. Wat heet ‘ver’? We proberen al twee jaar in Zuid-Italië te geraken, ik droomde van Puglia, Bari, Brindisi, Lecce, Ustunia... Telkens een elektronische vergadering langer dan drie uur duurde – dat deden ze wel eens – ging ik naar daar. Bari ligt bij de deur in normale tijden. Maar in verkiezings- en coronajaren, zo goed als onbereikbaar, al drie keer geannuleerd. Deze zomer geraakten we nog in Honfleur, en we reden met Jacques Brel en de ramen open (die stijlfiguur mag niet, ik weet het). De koning te rijk waren we, zelden zo gelukkig geweest als op de Normandische stranden. Omaha beach. En maar vertellen over Eisenhower aan mijn wederhelft, en soms ook over Anquetil, ik geef het toe. Onze wereld is dus kleiner geworden. En we reizen om te leren, ik weet het, en ik doe het doodgraag. Maar of je nu op reis gaat naar de Seychellen of naar Frahan sur Semois, je ontwaart overal nauwelijks te geloven schoonheid, en je ontdekt evenveel dingen die je nooit kon verwachten. Het volstaat aandachtig te zijn. Leest u mee de voorbije week, ze was gewoon, maar ook weer niet.