De week kende maandagmiddag een totaal onverwachte climax die mij de verzending van deze nieuwsbrief deed uitstellen. De CdH zegde op maandagmiddag de PS de wacht aan in alle franstalige Regeringen van het land. Na de instabiliteit die Nederland, Frankrijk en Engeland sedert enige tijd kennen, komen ook Brussel en het zuiden van ons land in turbulente wateren terecht. Frankrijk is weliswaar zondagavond relatief veilig aangespoeld in Macron-land.

Tijdens een toespraak die ik deze week voor een eminent Belgisch-Hollands genootschap mocht houden, wees ik op het steeds toenemend belang van de evenement-gebonden politiek: in België is het meest bekende voorbeeld dat van de dioxine crisis in 1999. Mijn partij verloor de verkiezingen op grond van vermoedens dat veevoeders voor kippen zouden besmet zijn door dioxine, wat na de verkiezingen niet het geval bleek te zijn. Zoals Yves Leterme en Jo Vandeurzen in 2008 ontslag moesten nemen in het Fortisdrama, terwijl nadien bleek dat ze helemaal geen boter op het hoofd hadden.

Elke politicus weet dat zo'n evenement hem of zijn partij de verkiezingen kan kosten. Dat een reeks evenementen in een legislatuurregering zoals de Brusselse of de Waalse wordt gebruikt, zoals Benoît Lutgen nu doet, is uitzonderlijker. Precies omdat men niet naar vervroegde verkiezingen kan gaan. Zoals Dehaene wel naar vervroegde verkiezingen ging tijdens de Agustacrisis in 1995. Of zoals Theresa May recent deed. Dehaene had meeval, want Louis Tobback bleef recht in de verkiezingen van 1995 ondanks de implicatie van de socialisten in het corruptieschandaal van de Italiaanse legerhelikopters. De slogan was 'Uw sociale zekerheid'.