De onderzoekscommissie 22/3 wil vandaag een consensus vinden over steun aan terreurslachtoffers. Knelpunt is het voorschieten van verzekeringskosten.

Van onze redactrice Marjan Justaert

BrusselRuim een jaar na de aanslagen in Zaventem en Maalbeek is er een doorbraak voor de slacht­offers. De parlementaire onderzoekscommissie 22/3 onder leiding van Patrick Dewael (Open VLD) hoopt vandaag te landen met een rist aanbevelingen.

Over de invoering van een statuut voor terreurslachtoffers heerst een brede consensus, net als over de bestendiging van de 'Cel slachtoffers' binnen het federaal parket. Ook de oprichting van een taskforce staat buiten kijf. Die operationele eenheid, waarin alle bevoegde instanties vertegenwoordigd zijn, moet slacht­offers begeleiden in hun zoektocht naar de juiste hulp. 'Eén slachtoffer, één begeleider', is het uitgangspunt.

De commissie wil ook laten nagaan of het mogelijk is te werken met één enkele expertise van de fysieke en psychologische schade, zodat het slachtoffer zich niet elke keer opnieuw moet laten onderzoeken.

Oorspronkelijk wilde de commissie al wie ooit veroordeeld is tot een celstraf van twee jaar of meer, uitsluiten van het statuut. Maar bij nader inzien worden allicht alleen ­daders, mededaders en medeplichtigen van de terreuraanslagen uitgesloten.

Er is nog enige discussie over de buitenlandse slachtoffers. Zij worden in elk geval vergoed door de verzekeraar, maar vallen ze ook onder het statuut? De staat riskeert dan op te draaien voor dure medische zorgen in (buitenlandse) privéklinieken, zolang het slachtoffer leeft. De meningen zijn verdeeld, maar de commissie maakt zich sterk te kunnen landen.

Een groter knelpunt is een eventuele voorschotregeling. Onder meer minister van Justitie Koen Geens (CD&V) opperde al dat het Fonds voor Financiële Hulp aan Slacht­offers van Opzettelijke Gewelddaden, via de gelijknamige commissie, beter zou voorschieten 'en in regres terugvorderen via de verzekeraars' (DS 20 maart). Maar niet iedereen vindt dat voorschieten een 'staatszaak' is en men vreest dat een en ander de afhandeling van de dossiers alleen maar zal vertragen.

'We zien dat bij het uitbetalen van de slachtoffers enkele problemen gerezen zijn', laat Geens weten. 'Een voorschotregeling kan daar een antwoord op bieden. De vraag is natuurlijk: hoe organiseer je dat praktisch?' Binnen Geens' administratie wordt momenteel bestudeerd wat haalbaar zou kunnen zijn.

Marjan Justaert