Voordat ik als minister van Financiën aantrad, had ik Carlos Six nog niet persoonlijk ontmoet. Als één van de belangrijkste ambtenaren van de FOD Financiën en zelfs van gans het land kende ik hem wel bij naam. Zodra ik in functie was getreden had ik met hem, zoals met alle leden van het directiecomité, een persoonlijk gesprek. En het klikte van het eerste ogenblik. Je wist onmiddellijk wat je aan hem had. Zonder nutteloze franjes of omwegen. Correct en professioneel.

Hij was een man met visie. Die goed wist waar hij naartoe wou. Maar ook iemand met een grote en warme persoonlijkheid. Met wie het aangenaam praten was. Hij was vooral een ambtenaar met een groot hart voor zijn departement. Een departement waarin hij groot geworden was. Waarin hij alle stappen van de hiërarchie had doorlopen. Waarmee hij begaan was. Gedreven om vooruit te gaan. In het bijzonder met zijn Algemene Administratie van de Fiscaliteit. Gedreven door de verbetering en door de goede werking van zijn diensten. Hij was een voorloper; wees de weg. Met tal van moderniseringsinstrumenten trok zijn administratie de koppositie, alhoewel ze de grootste en de moeilijkste was.

In het voorbije jaar heb ik hem meermaals mogen ontmoeten. Het was een goede, constructieve samenwerking. Waarbij ik hem leerde kennen als iemand op wie je kon rekenen. Je wist wat je aan hem had. En je kreeg een antwoord op de gestelde vragen. Problemen waren er niet als argument om stilstand te verklaren maar waren er om aan te pakken en op te lossen. Als je iets aan Carlos Six toevertrouwde, wist je dat het in goede handen was. Hij nam de zaken ter hand. Volgde op wat er moest gebeuren, en hield je op de hoogte van het gevolg. Hij was trouw aan het gegeven woord. Vooral dat is de dag van vandaag een zegen. Mensen die zeggen wat ze doen en doen wat ze zeggen. Waar je kan op rekenen zonder voorbehoud.

Voor het departement betekent zijn onverwacht overlijden een groot verlies. Op het menselijke vlak is het een schok die nog lang zal nazinderen. Wij verliezen echter ook een groot hervormer en iemand die mee de motor was van de zo noodzakelijke vooruitgang en professionalisering. Hij was een trekker, geen volger. Een sterke persoonlijkheid die de weg wees in plaats van achteraan te lopen. Dat is het soort leiderschap dat onze overheid nodig heeft.

Zijn heengaan veroorzaakt een vreselijke schok. Ook al omdat het zo onverwacht is. Wanneer iemand plots wegvalt, dan zie je welke plaats hij inneemt. Welk belang hij had. Wat hij op het menselijke vlak betekende. Carlos was niet iemand die allen naar de mond praatte. Hij was op het resultaat gericht en zelfs streng. Maar hij had een groot hart en werd daarom ook zeer gewaardeerd. En laat daarom een grote leegte achter.

Alle woorden van troost of medeleven klinken een beetje hol op momenten als dit. Want als ze uitgestorven zijn is er alleen nog de stilte. Dan worden wij er ons zo pijnlijk van bewust hoe relatief alles wel is, en hoe broos ons geluk en onze verworvenheden wel zijn.

Aan zijn echtgenote en familie wensen wij veel sterkte. We hopen dat met de tijd ook de herinneringen aan de mooie ogenblikken zullen blijven, en niet alleen de pijn van het plotse afscheid.  Ik bied u onze innige deelneming aan.