Sedert het eerste ministerschap van Leo Tindemans in 1974 sta ik op en ga ik slapen met het lot van ‘mijn’ partij. Soms lig ik er nog wakker van ook, of word ik er althans (te) vroeg van wakker. Als een echte supporter doe ik alles om mijn club te helpen, ik vergeef de trainer en de spelers alles. Vergeten is nog iets anders, maar ik onthoud wel meer nutteloze dingen, zoals het klassement van Rik Van Looy en Eddy Merckx.

Ik zoek bij slecht partijnieuws naar sublimatie, naar een activiteit die mij troost, die mij helpt geloven dat er licht is aan het einde van de tunnel. Het aantal vrije tribunes over het welzijn van de partij die ik niet heb ingestuurd naar de kranten, is schier eindeloos: toen het Egmontpact sneuvelde, toen Nothomb weigerde ontslag te nemen, toen de derde fase mislukte, toen Jean Luc Dehaene de dioxine tegenkwam, toen Van Hecke & de zijnen overliepen...

Dus dacht ik na de recente peilingen: ach wat, beter goed sublimeren. En ik maakte een podcast met als titel "Wat is dat, een christendemocraat?". Niet dat de partij het zelf niet weet, maar ik wilde vooral aan mezelf laten weten dat ik het nog weet. Is dat niet wat we elke ochtend doen na het opstaan, onze zekerheden herbevestigen? In dit geval: mijn partij is er nog, en ik ben er nog altijd graag bij.