Het is na een dag of 11, net voor Pinksteren, tot een staakt-het-vuren gekomen in en rond Jeruzalem en in de Gaza-strook. Ik durf niet denken dat het nakende Pinksterfeest een verschil heeft gemaakt. Het Islamitische Suikerfeest en het Joodse Wekenfeest zijn immers al eerder in mei gepasseerd.

Wanneer sta je aan de juiste kant van de geschiedenis? Cassandra – de mythologische figuur die crisissen voorspelt maar niet wordt geloofd – komt meestal te vroeg. Maar het is inmiddels toch al vijftig jaar geleden, in 1972, dat de Israëlische atleten in München werden vermoord door de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie. The games had to go on.

Er was natuurlijk een aanleiding voor dat terrorisme. Feit blijft dat de aanslag absoluut ontoelaatbaar en vreselijk was, is en blijft.

Toen Louis Michel in het begin van de eeuw kamp koos tegen de Amerikaanse invasie in Irak, koos hij de juiste kant van de geschiedenis. Had die invasie niet plaatsgevonden, we hadden vandaag wellicht geen organisatie gekend die Islamitische Staat heet. Toen Charles Michel in 2018 in Marrakesh de Belgische aanhankelijkheid aan het UN-migratiepact bepleitte, stond ook hij aan de juiste kant van de geschiedenis. In beide gevallen stond de VLD overtuigd aan de kant van de Michels. Had iedereen binnen de regering Michel de opvatting van de regeringsleider inzake Marrakesh gedeeld, de Belgische politiek zou er vandaag anders uitzien.

België moet natuurlijk de bescheidenheid van zijn internationale rol goed inschatten. Maar dat is klassiek nét een reden om duidelijk te zijn, om te willen worden gehoord, zodat anderen onze stem een megafoon kunnen geven.

Daarom is het de moeite waard de vraag te stellen of België vandaag, met zijn aarzelende houding in het Israëlisch-Palestijns conflict, denkt aan de juiste kant van de geschiedenis te staan?

Er is nog altijd geen vrede tussen Palestina en Israël. Men zou zelfs kunnen zeggen dat de situatie sterk is verslechterd, eerder dan ook maar enigszins verbeterd. Hamas gedraagt zich veel meer dan schandelijk, maar opnieuw, weinigen zullen zich volledig achter de nederzettingspolitiek van Israël scharen. Integendeel.

Is het niet de sterkste die – eerder dan olie op het vuur te gooien – de zwakste de hand moet reiken en uitnodigen tot duurzame vredesbesprekingen? Ligt daar niet het enige heil, niet alleen voor het Palestijnse, maar ook voor het Joodse volk? En zijn die vredesbesprekingen niet de historische rol die Joe Biden – na het onheil gesticht door zijn voorganger – moet opnemen? Onlangs stond Biden op de foto met de stokoude maar nog steeds krachtige oud-president Jimmy Carter. Biden kan hem om advies vragen, want Carter maakte de Camp David-akkoorden in 1979 (zie foto) die vrede sloten tussen de Egyptische president Anwar Sadat en de Israëlische premier Menachem Begin.

Het is de hoogste tijd om deze schandvlek weg te nemen. Wie niet overtuigd is door mijn standpunt, kan Mgr. Bonny in de Afspraak van dinsdag 18 mei herbekijken, of de kordate houding lezen in het perscommuniqué van 11 mei van collega Els Van Hoof.

Zalig en inspirerend Pinksterfeest.