Vandaag is het wereldaidsdag. Ik weet niet meer wanneer ik mij precies de stigmatiserende gesel van deze ziekte realiseerde: bij de dood van Freddy Mercury (1991) of bij de film Philadelphia (1993). Voordien rustte er een taboe op. Nog later drong door dat, op mondiaal niveau bekeken, het risico om de ziekte op te lopen minstens even groot, zo niet veel groter is bij de transfusie van ‘besmet’ bloed of bij het gebruik van niet goed ontsmette drugsnaalden dan bij seksueel contact. Dat aids ook nu nog altijd vooral met de holebi-gemeenschap in verband wordt gebracht, is te gek. Hoewel er nog altijd geen doeltreffend vaccin is, treft aids vandaag in hoofdzaak de arme landen, vooral Afrika: aidsremmers zijn immers duur, en in die landen is er minder controle op gedoneerd bloed; er worden daar ook heel wat kinderen met aids geboren. Bij ons daarentegen sterven er steeds minder mensen aan, en wordt de ziekte nog nauwelijks overgedragen. Wereldwijd vallen jaarlijks nog altijd 700.000 doden te betreuren. En sedert einde van de jaren ‘70 stierven er al 35 miljoen mensen aan de ziekte. Als er binnen enkele jaren een wereldcoronadag is, mogen we hopen dat er wel een doeltreffend vaccin zal zijn. En dat het de ziekte ook in de armere landen zal kunnen bannen.