Vandaag 28 februari gaat Jef Smits, onze fractiesecretaris in het federaal parlement, met pensioen. Een voorbeeld, want hij gaat naar de 67. Jef weet als ervaren trotter dat we reizen om te leren. Beleven we ook crisissen om te leren? Dat is veel gezegd.

Maar als we toch een crisis moeten doormaken, kunnen we er beter van leren. De voorbije dertien jaren, sedert de bankencrisis van 2007, hebben we een vijftal zware crisissen doorgemaakt. Heel mijn periode in de actieve politiek werd daardoor doorkruist: van banken- naar schuldencrisis, van terreur- naar migratiecrisis, van klimaat- naar pandemiecrisis.

Ik nam de gelegenheid een lezing te mogen geven voor Les Grandes Conférences Catholiques te baat om in deze dertien jaren anticrisisbeleid de grote lijnen en patronen te zoeken en beschrijven.

Ik heb die lezing voor Jef op een podcast gezet.

Ik ben aan mijn proefstuk toe op het stuk van podcast, Jef. De podcast is dus te lang, wie heeft er nog 35 minuten om te luisteren? Maar alle begin is moeilijk, beste Jef, en het is maar één keer jouw laatste ‘werk’-dag. Bovendien ben ik een meliorist geworden, zoals een man waarvan je de vader nog beter kent: alles kan beter, en volgende keer doe ik dat zeker.

Je was een voorbeeld in alle betekenissen van het woord: je doctoreerde op de naoorlogse geschiedenis, en kent die als geen één. Je bent auteur van zowat alle gezaghebbende werken over Gaston Eyskens (inclusief diens memoires) en bovendien onze moeder in het parlement (Servais Verherstraeten is onze vader).

Je hebt alles mee-gemaakt in het federaal parlement sedert 1995, in beide betekenissen van het woord meemaken. Nog enkele crisissen meer dan ik: de Dutroux-crisis, de dioxinecrisis, de oppositiebeurt van CD&V... En je hebt vooral gebouwd: een uitzonderlijke documentatie, een grenzeloze beschikbaarheid, een feilloos geheugen, een warme menselijkheid...

Bedankt Jef, ik kende je al heel lang, maar heb slechts vijf maanden voluit mogen genieten van je dagelijkse ondersteuning en wijsheid. Ik miste je al toen ik toekwam in het Parlement omdat ik wist dat je ging vertrekken. Onze dagelijkse gesprekken werden er nog beter door. Reis veel met je echtgenote, schrijf nog maar een boek of drie, en we zien elkaar binnenkort in Leuven aan een rijkgevulde tafel, met boeken uiteraard, om te vertellen wat we gelezen hebben, corona volente.